Jezu, chcę cierpieć, cierpieć dla Ciebie. Zawsze z modlitwą na ustach. Często upada, kto często podejmuje postanowienia. A co dzieje się z kimś, kto postanawia rzadko?
Nie robiłam często postanowień, ale i żadnego nigdy nie dotrzymałam, grzeszyłam na wszelkie sposoby, codziennie prosiłam Jezusa o cierpienie, o dużo cierpienia.
Od czasu, kiedy mama obudziła we mnie marzenia o Niebie, zawsze, nawet kiedy grzeszyłam, gorąco go pragnęłam i gdyby Jezus pozwolił mi wybierać, wolałabym uwolnić się od ciała i odlecieć do Nieba.
W tym samym roku pojawiło się we mnie inne pragnienie: czułam, jak rośnie we mnie pragnienie kochania Jezusa Ukrzyżowanego, a zarazem cierpienia i pomagania Jezusowi w Jego Męce.
Źle robi mi to, że jestem tak daleko od Najświętszego Sakramentu.
Chcę podążać za Tobą za cenę cierpienia i chcę tego gorąco; nie, Jezu, nie chcę więcej męczyć Cię swoim letnim postępowaniem, jak do tej pory; musiało to budzić w Tobie niesmak.
Nosiłam pierścionek; i ten zdjęłam i odtąd nic już nie miałam.
Zdaję się na Ciebie, mój Boże. Wszystkie moje dążenia, wszystkie uczucia będą dla Ciebie.
Czuję się słaba, Jezu, ale z Twoją pomocą, mam nadzieję, zdołam żyć inaczej, to znaczy bliżej Ciebie.
Nieraz zastanawiałyśmy się nad moimi grzechami i nad moją niewdzięcznością dla Jezusa i zaczynałyśmy obie płakać.
Każdego wieczoru, ledwie wyszłam ze szkoły, szłam do domu, zamykałam się w pokoju i klęcząc odmawiałam cały Różaniec, a w nocy nieraz wstawałam na jakiś kwadrans i polecałam Jezusowi moją biedną duszę.
Trzy, cztery razy w tygodniu przystępowałam do Komunii Świętej i Jezus przychodził, chociaż byłam taka niedobra, był ze mną, mówił mi tyle rzeczy.
Pamiętaj, że cenną biżuterią, która upiększa oblubienicę ukrzyżowanego Króla, mogą być tylko ciernie i krzyż.
Codziennie odwiedzać Pana Jezusa w Sakramencie i mówić do Niego bardziej sercem, niż językiem.
Ze wszystkich sił pracować nad tym, by nie prowadzić rozmów na tematy obojętne, a tylko o sprawach Nieba.
Nie pragnęłam niczego więcej: codziennie dostawałam dziesiątkę i codziennie słuchałam objaśnień kolejnego momentu Męki.
Gemmo, ileż dostałaś od Jezusa!
Pamiętajmy, że jesteśmy niczym, Bóg jest wszystkim, Bóg jest naszym Stwórcą, wszystko, co mamy, mamy od Boga.
Widziałam, jak bardzo jestem niewdzięczna wobec mego Boga i jak strasznymi grzechami cała jestem pokryta.
Wychowawczyni często mówiła na mnie „Pyszna".
Nieraz w ciągu dnia popadałam w pychę, zanim się spostrzegłam.
Gemmo, należysz do Jezusa; powinnaś być cała Jego. Bądź dobra: Jezus jest z ciebie zadowolony, ale bardzo potrzebujesz pomocy. Rozważanie Męki Pańskiej ma być dla ciebie czymś najdroższym.
Za każdym razem, kiedy bije zegar, trzy razy powtórzę: O mój Jezu, miłosierdzia.
Najgorsza ze wszystkich byłam zawsze ja, któż może wiedzieć, jaki rachunek muszę zdać Panu za zły przykład, jaki dawałam rodzeństwu i znajomym!
Często będę odwiedzać Jezusa w Najświętszym Sakramencie, zwłaszcza wtedy, kiedy będę smutna.
Redakcja
Aktualności
Intronizacja relikwii w kościele
Pod pojęciem intronizacja rozumiemy uroczyste wprowadzenie relikwii w obecności wiernych i zapoczątkowanie kultu w postaci comiesięcznego nabożeństwa ku jego czci, podczas którego wizerunek świętego oraz jego relikwie są wystawiane i czczone.
W związku z licznymi pytaniami osób duchownych i świeckich podajemy informację dotyczącą intronizacji relikwii osoby świętej, należącej do rodziny zakonnej pasjonistów, przez pośrednictwo naszego Centrum (zasada ta była przyjmowana jeszcze przed powstaniem Centrum, od 2015 roku).
Każdy duszpasterz odpowiedzialny za świątynię i duszpasterstwo w niej prowadzone (proboszcz, rektor kościoła, przełożony zakonny) zwraca się do naszego Centrum o wprowadzenie relikwii świętego lub świętej z rodziny pasjonistowskiej, jednocześnie przyjmując szczególnego patrona do świątyni, zobowiązuje się do odprawiania wspomnianego nabożeństwa, cyklicznie ogłaszanego w niedzielę je poprzedzającą. Celem tego działania jest utworzenie ośrodka kultu danego świętego, promieniującego na dalsze okolice danej świątyni, aby pod względem duchowym korzystali z tej szczególnej obecności nie tylko parafianie, lecz również inni wierni.
Odpowiedzią na prośbę o relikwie jest akt ich nadania kościołowi (podpisany przez moderatora Centrum) z wyszczególnionym dniem miesiąca kultu (podanym przez ww. osobę proszącą o relikwie) oraz certyfikat w języku łacińskim poświadczający autentyczność relikwii.
Tak dzieje siÄ™ już w Miejsca w PolsceÂ
Święta Gemma żyje!
Pasjoniści - Centrum Promocji Duchowości Pasyjnej pw. Świętej Gemmy Galgani
