Święta Gemma Galgani

Sanktuarium

KLASZTOR – SANKTUARIUM ŚWIĘTEJ GEMMY (MONASTERO-SANTUARIO «SANTA GEMMA») – klasztor Mniszek Pasjonistek, o którego utworzenie Pan Jezus niejeden raz prosił w rozmowach z Gemmą, gości wspólnotę sióstr klauzurowych. Zgromadzenie założone w 1771 roku przez Świętego Pawła od Krzyża, po śmierci Gemmy rozprzestrzeniło się na terenie Włoch i zagranicą. Specyficzny cel instytutu wyrażony został w słowach założyciela: «...uczynić klasztor dusz wielkich i świętych... które upodobniają się w świętych cnotach, pokucie i uśmierceniu do Jezusa umęczonego i do Matki Bożej Bolesnej» (Reguła). «Wezwane, by być znakiem miłości Jezusa, ukrzyżowanego względem Ojca i względem ludzi, rozważają nieustannie misterium paschalne Jezusa, pewne, że są obecne w Kościele w jego najpełniejszej postaci pośród ludzi...». «Przekonane o absolutnej konieczności łaski Bożej dla płodności apostolatu, ofiarują swoją nieustającą modlitwę i radosną pokutę, by Bóg posłał gorliwych robotników, udzielił łaski nawrócenia grzesznikom, otworzył ducha niechrześcijan na zbawcze słowo Boże». I, «jak Maryja, która oddała się całkowicie osobie i dziełu swojego Syna służąc w misterium odkupienia, tak zakonnice, w wierze i dobrowolnym posłuszeństwie służą w Kościele życiem w ubóstwie, modlitwie, samotności i pokucie, dążąc do tego, by wszyscy mieli udział w pełni odkupienia». W sposób szczególny «wspierają apostolat swoich braci, aby ci mogli skutecznie budzić we wszystkich sercach prawdziwą pobożność względem umęczonego Jezusa, naszego prawdziwego życia». Życie w klasztorze, oświecane oraz karmione światłem i mocą, emanującą z charyzmatu Świętego Założyciela, toczy się w prostocie i żarliwości, znajduje sens w szukaniu «samego Boga» i w zapale głoszenia Jego chwały, w modlitwie za braci i zadośćuczynieniu za grzechy. Eucharystia i słowo Boże stanowią jego centrum. Dniem i nocą wspólnie odmawiana modlitwa uświęca czas zakonnic przez liturgię godzin, śpiew bądź recytację; a modlitwa osobista stanowi dopełnienie zaangażowania w medytację męki Jezusa.

Atmosfera ciszy i skupienia, która panuje w klasztorze, jest konieczna do zjednoczenia z Bogiem i ustawicznego szukania Tego, który jest «umiłowany sercem niepodzielnym»; zakonnice wykonują swoją nieustającą, zróżnicowaną pracę w duchu ubóstwa, w solidarności z ubogimi, w pokucie: tak osiągają równowagę i pogodę ducha.

Święta Gemma z niezwykłą siłą pragnęła przyoblec się w ciemne odzienie męki Pańskiej. Jezus prosił ją o tę bardzo bolesną ofiarę, w wyniku której powstał klasztor w Lukce, gdzie w prezbiterium spoczywają błogosławione szczątki doczesne tej umiłowanej córki Ukrzyżowanego, «owocu Jego Męki, pędu Jego ran».

Klasztor-Sanktuarium jest budowlą powstałą na polu kwadratu, z parterem i dwoma piętrami. W centrum znajduje się kościół, ujęty w formę krzyża greckiego, z kopułą i ośmioma wielkimi oknami, dzięki którym wnętrze jest rozświetlone światłem dziennym. Ma dwie fasady z kolumnami i tympanonem. Na frontonie głównym widnieje napis: «Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny»; a na frontonie bocznym: «Kto się uniża, będzie wywyższony». W tych słowach, wziętych z Ewangelii, zamierzano podsumować pokorne i chwalebne życie Gemmy Galgani. Budowę według projektu architekta Italo Beccelliego z Lukki rozpoczęto w 1935 roku. Prace, przerwane z powodu wojny i z wielkim trudem wznowione, zakończono w roku 1965, zwieńczając budowlę kopułą, wykonaną przez architekta Adriano Marabiniego z Imoli (Bologna).

Szczątki doczesne Świętej spoczywają pod głównym ołtarzem, w urnie wykonanej przez Francesco Nagniego, rzeźbiarza z Viterbo. Nagni uchwycił Gemmę w majestacie śmierci. Wokół niej znajduje się ośmiu aniołów, z których czterech dyskretnie odsuwa zasłony, jakby skłaniając do pobożnego spojrzenia; dwóch podtrzymuje napis ze streszczeniem przesłania Gemmy: „Miłość do Ukrzyżowanego, która zmniejsza i zwycięża ból i śmierć". Pozostali, znajdujący się między chórem mniszek a prezbiterium, przekazują wiernym wieczną modlitwę zakonnic, która, niczym kadzidło, wznosi się do Boga, jako ofiara i prośba o wysłuchanie.

Na urnie, w formie płaskorzeźby wypukłej, odtworzone zostały bazyliki: Świętych Jana i Pawła oraz Świętego Piotra w Rzymie. Również autorstwa Nagniego są dwa małe portyki cyborium, prawdziwe miniatury wspornikowe. Nastawa ołtarza i dwie mozaiki, które przedstawiają Świętego Pawła od Krzyża (1694-1775) i Świętego Gabriela od Matki Bożej Bolesnej (1838-1862), są dziełem florentczyka Primo Contiego. Retabulum przedstawia Chrystusa Ukrzyżowanego w akcie nadania stygmatów ciału Świętej, klęczącej u Jego stóp i podtrzymywanej przez Anioła Męki. Po lewej stronie od ołtarza, znajduje się marmurowa grupa ukrzyżowania, dzieło rzeźbiarza rzymskiego Tommaso Gismondiego. Maryja, ubrana w obszerny płaszcz, spogląda na Jezusa, złożonego u Jej stóp. Po bokach, na ścianie w głębi, widać dwie wypukłorzeźby z brązu, przedstawiające cierpienia Maryi, również wykonane przez Gismondiego. Droga krzyżowa to dzieło rzeźbiarza Pietro Guida z Taranto, jego autorstwa są też dwa panele umieszczone po bokach ołtarza głównego: zmartwychwstanie Jezusa i wniebowzięcie Maryi.

W chórze mniszek kościół przechowuje doczesne szczątki Matki Józefy od Najświętszego Serca Pana Jezusa (madre Giuseppa del Sacro Cuore, w świecie: Palmira Armellini), założycielki i pierwszej przełożonej klasztoru w Lukce.

Dom narodzin

Miejsce narodzin Gemmy znajduje się w Borgonuovo, odległym od Lukki o około 7 km, przy Via Pesciatina 502. Od 1943 roku dom znajduje się pod opieką Zgromadzenia Sióstr Świętej Gemmy (wł. Sorelle di Santa Gemma), założonego przez Eufemię Giannini.

Dom stygmatów

DOM RODZINY GIANNINICH

Znajduje się przy Via del Seminario 10; przez około trzy lata był miejscem prostego i wiernego życia oraz cudownych interwencji Bożych. W tym domu, gdzie jeszcze wszystko przypomina Gemmę, Święta otrzymała znaki biczowania, cierniem ukoronowania, łez i krwawego potu. Tutaj ukazała się jej Matka Najświętsza z Dzieciątkiem Jezus. Tutaj czci się wielki krucyfiks, ściśle związany z osobą Gemmy, i figurkę Matki Bożej Bolesnej, którą dziewczyna ujrzała płaczącą, drogą pamiątkę uosabiającą macierzyńskość. Tutaj zachowały się jej płaszcz i garsonka; tu zobaczyć można łóżko, słynną „komodę", stół, na którym Święta napisała «Autobiografię» i wiele «Listów». Wreszcie w przydomowym ogródku znajduje się studnia, obok której Gemma przewróciła się, by zwyciężyć pokusę przeciw zachowaniu czystości.

DOM, W KTÓRYM UMARŁA

Zlokalizowany przy Via della Rosa 29, wynajęty przez ciocię Elisę Galgani, z którą Gemma przeprowadziła się tu 24 stycznia 1903 roku. Pokój, w którym umarła, z widokiem na ogród domu rodziny Gianninich, został przekształcony w kaplicę. Miejsce to było świadkiem przerażających pokus diabelskich, których ofiarą stała się Gemma w ostatnich miesiącach życia, bolesnego ukrzyżowania, opuszczenia przez otoczenie oraz spokojnego i pogodnego końca agonii przeżytej razem z Jezusem.

KOŚCIÓŁ ŚW. MICHAŁA

KOŚCIÓŁ ŚW. MICHAŁA (CHIESA DI SAN MICHELE IN FORO) – wzniesiona w XII wieku budowla jest wzorcowym przykładem architektury pizańsko-lukkijskiej (związanej z dwoma miastami Toskanii: Piza i Lukka). Na jego szczycie znajduje się figura św. Michała, który odnosi zwycięstwo nad smokiem i któremu towarzyszą dwa anioły. Kościół nosi nazwę św. Michała, ponieważ dzisiejszy plac był starożytnym forum rzymskim. W tym właśnie kościele Gemma otrzymała bierzmowanie, tu również spowiadał ją biskup Volpi.

KOŚCIÓŁ ŚW. FREDIANA

KOŚCIÓŁ ŚW. FREDIANA (CHIESA DI SAN FREDIANO) – bazylika odbudowana w latach 1112–1147, z zachowaniem oryginalnej konstrukcji, znajdują się w niej trzy portale typu pizańskiego. Wielka mozaika przedstawiająca wniebowstąpienie Pańskie – dzieło w stylu italsko-bizantyńskim autorstwa Berlinghiero Berlinghieriego – powstała w XIII wieku i stanowi ozdobę fasady, absydy oraz majestatycznej dzwonnicy. W kościele parafialnym św. Frediana, w kaplicy, w której spoczywają szczątki doczesne Świętej Zyty, Gemma przystąpiła do Komunii Świętej (dwa dni po tym jak otrzymała Pierwszą Komunię Świętą w Instytucie św. Zyty).

KATEDRA ŚW. MARCINA

KATEDRA ŚW. MARCINA (DUOMO DI SAN MARTINO) – założona w 1060 roku pod przewodnictwem biskupa Anselmo da Baggio. W XII wieku, dzięki staraniom Guidetto da Como, rozpoczęto odbudowę świątyni. W jej wnętrzu można podziwiać jedno z najbardziej charakterystycznych dzieł Jacopo della Quercii: sarkofag Ilarii del Carretto, młodej małżonki Paolo Guinigiego, zmarłej w 1405 roku. W tymże kościele Gemma po raz pierwszy spotkała ojców pasjonistów podczas misji prowadzonych przez nich w 1899 roku. Często też modliła się tam przed Świętym Obliczem Jezusa Chrystusa (wł. «Volto Santo»).

KOŚCIÓŁEK RÓŻY

KOŚCIÓŁEK RÓŻY (CHIESINA DELLA ROSA) – wzniesiony naprzeciw domu, w którym Gemma umarła. Święta nawiedzała go systematycznie podczas pobytu u rodziny Gianninich i, dopóki siły jej na to pozwoliły, również podczas ostatniej choroby.

Rzym

Via Monte Meta 1

kościół pw. św. Gemmy Galgani

Parafia prowadzona przez księży diecezjalnych

Barcelona

Carrer del Capitán Arenas, 9

sanktuarium św. Gemmy (santuario de Santa Gema)

szczególny kult: 14 dzień każdego miesiąca

Madryt

Calle de Leizarán, 24

sanktuarium św. Gemmy (santuario de Santa Gema)

szczególny kult: 14 dzień każdego miesiąca